1 december 2025 – Zaterdag is het 5 december. Volgens de overlevering de verjaardag van Sint Nicolaas (als je meer wilt weten van zijn geschiedenis: https://nl.wikipedia.org/wiki/Sinterklaas). Het geven van cadeautjes is onlosmakelijk verbonden aan dit volksfeest en een bron van plezier en stress. Opwinding in ieder geval.

Aan mij en mijn lief gaat het altijd een beetje voorbij, bij gebrek aan kinders lijkt de zin van dit volksfeest een beetje te ontbreken. Maar ik denk op 5 december wel altijd terug aan de Sinterklaasavonden van mijn jeugd. Soms een beetje weemoedig. Want ook al geloofde ik niet helemaal in het bestaan van een oude-van-dagen (toen heette dat zo) die met zijn paard over de daken reed (zo’n knol glijdt toch uit op die gladde pannen!), de geheimzinnigheid vond ik intrigerend. Om mij en mijn zus heen ontstond een soort samenzwering van volwassenen. Die het klaarblijkelijk zelf ook heel erg spannend vonden. Natuurlijk wist ik dat mijn moeder de cadeautjes regelde. Al vanaf oktober waren er plekken in huis waar ik opeens niet mocht komen. Kasten op slot en niet uitgelegde afwezigheid van mijn moeder, die meestal toch vertelde waar ze heen ging als ze de deur uitging. Vanaf 3 december verdween onze moeder na het eten naar boven, naar een kamertje met de deur op slot. Uit piëteit deden zus en ik of we het niet merkten. We woonden in een nieuwbouwhuis en zette onze schoentjes bij de CV verwarmingsplaat in de huiskamer. Ik voelde me dan even een randdebiel… wie hou je nou voor de gek? Maar goed, een lekkere chocoladeletter en een zakje pepernoten kochten mij om. Ik zei er niks van, behalve Danku Sinterklaasje!

Op Sinterklaas avond was de sfeer elektrisch. Alles werd gedaan om het gezellig te maken. Een pan Bisschopswijn waar ook mijn zus en ik een kopje van kregen. Speculaas, kaarsjes aan. En dan opeens de ram op het raam waar ik toch altijd weer van schrok, zoals je ook kunt schrikken van effecten in een horrorfilm die je al uren van tevoren zag aankomen. Mijn vader naar de deur en terug met een grote jute postzak vol met cadeautjes. De pakjes werden uitgedeeld, voor elke een gedichtje. Ik probeerde te raden wie het geschreven had. De meeste door mijn moeder denk ik, want die had daar zeker talent voor. Ook de verrassing van de leuke en originele cadeautjes. Geen grote dingen maar soms dingen waar ik eerder het jaar een wens over had uitgesproken. Grote hilariteit toen Sinterklaas klaarblijkelijk de cadeaus van mij en mijn zus had verwisseld. (Tja de dozen waren even groot en Sinterklaas had eerst ingepakt en toen pas de naam er op geschreven…het leukste was mijn moeder die met een rood hoofd de pakjes weer in de juiste handen stopte) Ik was blij met elk cadeau en voelde me geborgen. De spullen, die zijn inmiddels al lang uit mijn leven verdwenen. Lief en ik drinken een wijntje op sinterklaas avond. En de avond ervoor frummelen we een chocoladeletter in de schoen. En we doen allebei alsof we geen idee hebben hoe die daar nou ingekomen is.

Het gevoel van gedeelde geheimzinnigheid en elkaar plezieren is er nog steeds. Vooral op 5 december.

Jessica